دستگاه فلوریمتر را نشان می‌دهد که از یک منبع نوری برای برانگیختگی فلورسانس به همراه یک جفت «افزاینده فوتوالکتریک» (Photomultipier Tube) به عنوان مبدل بهره می‌گیرد. منبع نور به دو بخش پرتو مرجع و نمونه تقسیم می‌شود. به کمک یک دیافراگم، شدت پرتو مرجع به گونه‌ای تنظیم می‌شود که با شدت فلورسانس یکی باشد. هر دو پرتو از یک فیلتر عبور می‌کنند و پرتو مرجع به افزاینده فوتوالکتریک تابیده می‌شود.
پرتو نمونه، به کمک یک جفت لنز بر روی نمونه متمرکز و سبب گسیل فلورسانس می‌شود. تابش‌های گسیل شده از فیلتر دومی عبور می‌کنند و سپس بر روی افزاینده فوتوالکتریک متمرکز می‌شوند. در ادامه، خروجی الکتریکی از دو «مبدل» (Transducer)، توسط یک مبدل آنالوگ به دیجیتال پردازش می‌شود تا نسبت شدت‌های نمونه به مرجع اندازه‌گیری شوند. این پردازش‌ها در آنالیزهای کمی و کیفی کاربرد خواهند داشت.